• Informatie over het hek (tekst openingstoespraak Iris Le Rütte) In dit gebouw staat op een bijzondere manier de mens centraal.
En dan niet zómaar: de samenhang van al de functies hier, wordt al duidelijk als je naar de geschiedenis van deze plek kijkt.
Want zoals u waarschijnlijk weet, heeft in deze buurt ongeveer van 1400 tot 1600 een klooster gestaan. Dit klooster droeg de tot de verbeelding sprekende naam 'Engelendael', en het landerijen ervan besloegen de indrukwekkende omvang van 240 voetbalvelden.
De monniken hebben hier in de gewijde grond geploegd, ze hebben hier gegeten, gezongen en gestudeerd, gediscussieerd, gecomtempleerd en vooral ook geschreven. De Leiderdorpse kloosterlingen waren zelfs zeer bekend om hun prachtige handschriften. Dit is dus een plek waar men kennis overdroeg, een plek van samenkomst, waar de bibliotheek een centrale rol had en waar men een enorm landgoed met vruchten, bloemen en kruiden onderhield. Vele functies van het voormalige klooster lijken hier in deze nieuwe behuizing terug te komen.
Daarom is het zo mooi dat we dit culturele hart, dat in de tuin van het klooster Engelendael staat, voortaan 'De Sterrentuin' noemen. Niet alleen vanwege het sterretjesmos en de morgenster, dat hier in de directe omgeving van park en heemtuin groeit, maar - de bibliotheek was en is ten slotte de schatkist van onze cultuur - vooral ook vanwege de culturele sterren die op deze plaats de pelgrimstocht der mensheid verlichtten.
In deze sfeer heb ik ook het hek ontworpen. Het gedicht gaat over een mens die opeens een verlicht moment, een moment van inzicht lijkt te hebben en dat vast wil leggen, maar bijna onmachtig is dat te doen. De kleine mensfiguren lopen, zitten en kijken, net als degene die hen bekijkt. Ze zoeken evenwicht of rusten een moment op de rand van hun denkbeeldige horizon. Ze zitten er als speelse tekens op de lijnen van een strak schilderij van Mondriaan. En dat tegen een prachtige. weelderige achtergond van groene wilgen en spiegelend water. In de tekst van het gedicht staan tussen de frasen kleine sterretjes. Deze wereld is vanaf nu hun en onze ‘Sterrentuin’ en de symboliek van het hek, het daarin verwerkte gedicht en de naam voor dit centrum tzijn zo tot een eenheid gesmeed.
Zo'n project als dit komt nooit tot stand zonder de medewerking en persoonlijke inzet van velen. Ik wilde daarvoor de mensen van de gemeente danken (zoals Ageeth Rentrop), de leden van de kunstcommissie (waarin Eddy Stkkelorum), en van de bibliotheek (Els Raaphorst), de uitvoerders van het hek (Jean Paul Govers) en mijn moeder voor de boterhammetjes tijdens het werk en haar altijd bemoedigende woorden, en daarnaast al die mensen die ik nu nog niet noem... En ik ben natuurlijk - last bus not least - de mensen van het architectenbureau VVKH Architecten dankbaar, die dit mooie gebouw het licht hebben doen zien en mij in de gelegenheid gesteld hebben er iets aan toe te voegen (Hans Schepman). En hoewel je met het wit tussen de woorden soms meer zegt dan met de woorden zelf, ga ik het nu tóch proberen: er er is één persoon die ik in het bijzonder dankbaar ben, vanwege zijn niet-aflatende inzet, ideeën en altijd goede humeur: de architect Joost de Haan. Daarom wil ik hem graag in alle bescheidenheid een klein, speciaal gemaakt cadeautje aanbieden.
Ik hoop dat u in de toekomst, op deze mooie plek, veel plezier aan het kunstwerk zult beleven en het gedicht, dat ik met sterreninkt voor u schreef.
Iris Le Rütte
En dan nu. als afsluiting, draag ik nog een keer het speciaal voor dit kunsthekwerk geschreven gedicht voor:
Licht
Zo legt het oog hem
lopend vast. Dan breekt
een wereld open. Zijn stap
verdicht tot woordenwit
met sterreninkt
geschreven.
Zie hem, lief mens,
zie hem, licht leven.
In dit gebouw staat op een bijzondere manier de mens centraal.
En dan niet zómaar: de samenhang van al de functies hier, wordt al duidelijk als je naar de geschiedenis van deze plek kijkt.
Want zoals u waarschijnlijk weet, heeft in deze buurt ongeveer van 1400 tot 1600 een klooster gestaan. Dit klooster droeg de tot de verbeelding sprekende naam 'Engelendael', en het landerijen ervan besloegen de indrukwekkende omvang van 240 voetbalvelden.
De monniken hebben hier in de gewijde grond geploegd, ze hebben hier gegeten, gezongen en gestudeerd, gediscussieerd, gecomtempleerd en vooral ook geschreven. De Leiderdorpse kloosterlingen waren zelfs zeer bekend om hun prachtige handschriften. Dit is dus een plek waar men kennis overdroeg, een plek van samenkomst, waar de bibliotheek een centrale rol had en waar men een enorm landgoed met vruchten, bloemen en kruiden onderhield. Vele functies van het voormalige klooster lijken hier in deze nieuwe behuizing terug te komen.
Daarom is het zo mooi dat we dit culturele hart, dat in de tuin van het klooster Engelendael staat, voortaan 'De Sterrentuin' noemen. Niet alleen vanwege het sterretjesmos en de morgenster, dat hier in de directe omgeving van park en heemtuin groeit, maar - de bibliotheek was en is ten slotte de schatkist van onze cultuur - vooral ook vanwege de culturele sterren die op deze plaats de pelgrimstocht der mensheid verlichtten.
In deze sfeer heb ik ook het hek ontworpen. Het gedicht gaat over een mens die opeens een verlicht moment, een moment van inzicht lijkt te hebben en dat vast wil leggen, maar bijna onmachtig is dat te doen. De kleine mensfiguren lopen, zitten en kijken, net als degene die hen bekijkt. Ze zoeken evenwicht of rusten een moment op de rand van hun denkbeeldige horizon. Ze zitten er als speelse tekens op de lijnen van een strak schilderij van Mondriaan. En dat tegen een prachtige. weelderige achtergond van groene wilgen en spiegelend water. In de tekst van het gedicht staan tussen de frasen kleine sterretjes. Deze wereld is vanaf nu hun en onze ‘Sterrentuin’ en de symboliek van het hek, het daarin verwerkte gedicht en de naam voor dit centrum tzijn zo tot een eenheid gesmeed.
Zo'n project als dit komt nooit tot stand zonder de medewerking en persoonlijke inzet van velen. Ik wilde daarvoor de mensen van de gemeente danken (zoals Ageeth Rentrop), de leden van de kunstcommissie (waarin Eddy Stkkelorum), en van de bibliotheek (Els Raaphorst), de uitvoerders van het hek (Jean Paul Govers) en mijn moeder voor de boterhammetjes tijdens het werk en haar altijd bemoedigende woorden, en daarnaast al die mensen die ik nu nog niet noem... En ik ben natuurlijk - last bus not least - de mensen van het architectenbureau VVKH Architecten dankbaar, die dit mooie gebouw het licht hebben doen zien en mij in de gelegenheid gesteld hebben er iets aan toe te voegen (Hans Schepman). En hoewel je met het wit tussen de woorden soms meer zegt dan met de woorden zelf, ga ik het nu tóch proberen: er er is één persoon die ik in het bijzonder dankbaar ben, vanwege zijn niet-aflatende inzet, ideeën en altijd goede humeur: de architect Joost de Haan. Daarom wil ik hem graag in alle bescheidenheid een klein, speciaal gemaakt cadeautje aanbieden.
Ik hoop dat u in de toekomst, op deze mooie plek, veel plezier aan het kunstwerk zult beleven en het gedicht, dat ik met sterreninkt voor u schreef.
Dank u wel
En dan nu. als afsluiting, draag ik nog een keer het speciaal voor dit kunsthekwerk geschreven gedicht voor:
Licht
Zo legt het oog hem
lopend vast. Dan breekt
een wereld open. Zijn stap
verdicht tot woordenwit
met sterreninkt
geschreven.
Zie hem, lief mens,
zie hem, licht leven. |