In

Landing nog niet gepland,
toestand stabiel, zegt iemand
vanuit de cockpit vol meterstanden.

Een verwarde zenuw doet je zwerven
ergens door jezelf zonder je
te hechten aan jezelf.

Ik praat wat tegen je contouren,
tegen wolken die zwijgend voorbijgaan
en het raam dat alleen zichzelf ziet

nu jij kwijt bent in je eigen lichaam
en in een sneeuwlandschap
van stille lakens ligt.

We gaan diep de winter in.
Zonder coördinaten.
Zonder kompas.